"من عاشق نمی شوم"

امروز اتفاق جالبی افتاد، یك كمد قدیمی داشتم كه از خیلی وقت پیش در انباری خانه ، زیر گذر زمان مانده بود و سه سالی می شد به سراغش نرفته بودم ، تا به همین امروز ، كه برای پیدا كردن چند عكس قدیمی سراغش رفتم ولی درحین گَشتن كمد در پی عكس ها ، دفترچه ی یاداشتی پیدا كردم كه گمان می بُردم در همان سال ها گم كرده ام. با كلی هیجان و حسِ نوستالژی شروع كردم به خواندن یادادشت های قدیمی.

این نوشته ها تنها سند برای یك مقایسه ی خالص میان گذشته و حالِ انسانهاست . یك مقایسه میان انچه كه می خواستی بشوی و آنچه كه حالا هستی . حسِ عجیبیست تا تجربه نكنی نمی فهمی . یكهو گذشته با طعم تلخ نوستالژیكش و آینده با تمامی ابهامش روی سرت خراب می شود، ولی تو در عین حال دنبال نقطه ای می گردی كه این دو هنوز از هم جدا نشده باشند : یكهو یادداشتی به تاریخ دی ماه ٨٩ با سرفصل ِ" من عاشق نمی شوم" نظرم را جلب كرد ، چه قدر كودكانه نوشته بودم از عشقی كه هیچ گاه تجربه اش نكرده بودم ، همین طور كه ادامه می دادم ، اشك چشمانم را گرفت ولی امروز بغض این اشك بغضِ دی ماه ٨٩ را نداشت ، سنگین تر بود .

از جایم بلند شدم و سریعا سراغ آینه رفتم ،  بخودم نگاه كردم ، یك دقیقه ، دو دقیقه ، سه دقیقه نمی دانم چه قدر طول كشید ،همین طور به آینه زل زده بودم، بعد فهمیدم ، فهمیدم كه این بغض نبود كه سنگینی میكرد در آن لحظه ، بلكه خودِ زندگی بود.

" علیرضا معینیان "